बाबा ... तुमची आठवण येते..

बाबा .. तेंव्हा तुमची आठवण येते जेंव्हा लहानपणीच्या ओळखीचा 

आभाळातला राक्षस गडबडा लोळत नुसताच गडगडाट, नुसतीच हूल न संपणारी प्रतीक्षा आणि फसवी चाहूल

आतला पाऊस आत आणि वरचा पाऊस वर गोठलेलाच राहतो तेंव्हा तुमची आठवण येते

आता दिवाळीला पूर्वीसारखी थंडी नसते हो तसं तर आता कशाचच काही खरं नसतं पण थंडी आणि दिवाळी हे मनातलं समीकरण

तुटता तुटत नाही लहानपणच्या दिवाळीचं घट्ट धरलेलं बोट

सुटता सुटत नाही तेंव्हा तुमची आठवण येते

सकाळचा कोवळा प्रकाश डोळ्यांना होतो नकोसा

आधीच्या दुस्वप्नांचाच आत्म्यावर असतो ठसा

तेंव्हा तुमची आठवण येते

सकाळची दुपार होते कशीतरी दुपारची संध्याकाळ होता होत नाही

तेंव्हा तुमची आठवण येते

दिवस मावळायला लागला की डोळे लागतात भरायला

अंधारात पाहात राहते आरपार थरथरणारे हात जोडायला

तेंव्हा तुमची आठवण येते

संध्याकाळची रात्र पण लवकर होत नाही रोजचा हा छळवाद सवयीचा होत नाही रोज रोज अडकतो छातीत नवा दगड

तेंव्हा तुमची आठवण येते

जेवण्याच्या वेळा आणि मेलेली भूक टीव्हीच्या गोंधळातच हरवायचं खूप तेंव्हा तुमची आठवण येते

टक्क उघडे डोळे, झोपेचा घालायचा घाट थकलेल्या नजरेनं पाहायची उदास पहाट तेंव्हा तुमची आठवण येते

बापरे! पुन्हा सकाळ आणि पुन्हा दिवस? रोज नवी धडकी,रोज नवी झळ कलेकलेनं सरतं गोळा केलेलं चंद्रबळ तेंव्हा तुमची आठवण येते

चहाची वाफ आणि नजरेत धुकं दाटतं तोंडात फिरतो घास काहीही नको वाटतं गोडाची गोडी गायब तिखटाची चवही कळत नाही

काहीही केलं तरी जीभ काही वळत नाही तेंव्हा तुमची आठवण येते

दिवसही असे की नको इतके ताणलेले त्यात मनाचे वाट्टेल तसे खेळ

जमतच नाही हो काहीकेल्या भूत-वर्तमानाचा मेळ

भविष्य हा शब्द आठवतो घशात आवंढा दाटतो

तेंव्हा तुमची आठवण येते

मनचक्षूसारखा पॉवरफूल डिजीटल केमेरा कुठला? कुठेही कट,कुठेही पेस्ट कुठलाही सीन आणि कुठलेही संवाद

स्वतःचेच स्वतःशी चाललेले वितंडवाद तेंव्हा तुमची आठवण येते

कसंतरी आवरायचं, कसंतरी सावरायचं प्रत्येक प्रश्नाला अश्रू हेच उत्तर तेही बसून राहतात छातीवर आपण नेहमीच निरुत्तर

तेंव्हा तुमची आठवण येते

कुठेतरी,कसातरी खेळवायचा जीव तुमची सलणारी-टोचणारी उणीव बाहेरचं काहीही आत पोचत नाही त्याचं काही करावं असंही वाटत नाही

बाबा … तेंव्हा तुमची आठवण येते

मी ही कधी कधी
उनाड वारा होऊ पाहतो
क्षितिजा पल्याडच्या स्वप्नांना
मी आपलंसं करू पाहतो

त्या चमकणाऱ्या चांदण्यांत
मी आपलंसं कोणी तरी शोधत असतो
उन्मळणार्या पाना परी मी
ही जमिनीवर अलगद पडू पाहतो

दवबिंदू परी गवंतांच्या पातींवर
जरासा विसावा घेऊ पाहतो
पापण्यांच्या त्या कडा
भिजवणारा तो थेंब होऊ पाहतो

त्या किर्रर्र रातीचा प्रकाश
देणारा काजवा होऊ पाहतो
आधार पाहणाऱ्या त्या लतांचा
मी आधार होऊ पाहतो

मी ही कधी कधी
उनाड वारा होऊ पाहतो
इंद्रधनू परी आकाशात
रंग प्रीतीचे उधळू पाहतो

मनाचिया आत जाणिवेची ज्योत
पाहते सतत जगण्यास
पाहणे पाहते वेगळी उरते
क्वचित दिसते क्षणभर
तिचे ते अस्तित्व कधी मज कळे
अंतर उजळे  क्षणभरी
पुन्हा जगण्याचा उधळतो वारा
कैफाचा धुरळा कोंदाटतो
पुन्हा डोळ्यामध्ये जमा होते पाणी
मिटते पापणी आपोआप
घडावे जगणे कळावे जगणे  
अस्तित्व फुटणे गूढ गम्य

कधी बोलके तर कधी अबोल
कधी विदुषकासारखे हसविणारे
तर कधी कोपर्यात बसून मुसमुस करून रडविणारे
कधी कुणाच्या आठवणीत वाळवंटातील निवडुंगासारखे एकटे पाडणारे
तर कधी समस्यांच्या विळख्यात भोवर्यासारखे गोलगोल फिरवणारे
प्रत्येक मिनिट्यांमध्ये रंग बदलविणारे
आणि त्याच सेकंदात आम्हाला फसविणारे
कधी मायेसारखे कुरवाळून जवळ करणारे
तर कधी दुसरे समजून दूर लोटणारे
असेच हे सतत पळणारे क्षण
कधीच आपले नसणारे
पण आपले असल्याची जाणीव करून देणारे.
अरे क्षणा, काश!! आम्ही पण तुझ्यासारखे
डावपेच खेळण्यात माहिर असते
तर तुलाच तूझ्या खेळात हरवून
आपल्या इच्छेनुसार चालविले असते
आणि आवडीच्या क्षणांना मनाच्या डायरीत लपवून ठेवले असते
पण तू तर वार्यासारख्या आहेस न
तू कुठे आमच्यासारख्या कासवांसाठी थांबशील??
फक्त तू जगण्यासाठी एक
नवीन उमेद देऊन जाशील..

आपल्या आयुष्यात जागोजागी पूर्णविराम आहेत
प्रसंग प्रसंगाला ते द्यावे लागत आहे ---दिले गेले आहेत
प्रसंगाप्रमाणेच पूर्णविराम
भावनांना, विचारांना, घटनांना
सुखाला,दुःखाला तसेच वेदनांना दिले  आहेत
जीवनांतील प्रश्न चिन्हां पुढेही
पूर्णविरामच आहेत
कारण त्यामागील प्रश्नांची उत्तरे
अजूनही अर्धवट लोंबकळत आहेत
टिंब-टिंब-टिंब मिळून रेघ बनते
जीवन म्हणूनच फक्त लकीर वाटते
अर्थहीन -दिशाहीन
फक्त पुढे सरकणारी

काळाच्या ओघाबरोबर                                        
फक्त क्षितिजापर्यंत  जाणारी
ह्याच रेघेत भावना अन  प्रसंग
गुंफले गेले आहेत   
आणखीही अनेक येणार आहेत
तसेच पूर्णविराम रहाणार आहेत दिले जाणार आहेत

आयुष्य आहे खूपच मोठे जगण्यासाठी ,

पण मी म्हणते आहे लहान हे आयुष्य,
ह्या क्षणात जगत आहे,
    पुढच्या क्षणात आहे  कि नाही कोण जाणे

हातांच्या ओंजळीत धरलेले पाणी ,
 थेंब - थेंब निसटुनी जाते ,
पावसातल्या धारांना  पकडता येत नाही ,
           जोरात सुटलेल्या हवेताला एक  धुळीचा कण ,
का हातानी  धरता येत नाही ?
           आयुष्यातला एकहि  क्षण कोणासाठी थांबत नाही,
म्हणून म्हणते  प्रत्येक क्षण जगा जीवनातला

आपल्या लोकांसोबत ,
आपल्या मित्र - मैत्रिणी सोबत ,
वेळच उरणार नाही ,
काल गेला नि आज आहे  उद्याचे काय माहित नाही,
            राहिले कुठे आयुष्य...........
म्हणूनच म्हणते आयुष्य हे लहान आहे

जगण्यासाठी ,
कोणालातरी आपली  आठवण येण्यासाठी ,
              कोणाचीतरी आठवण काढण्यासाठी ,
आपल्या लोकांसोबत राहण्यासाठी

खरे आहे ना हे ?
म्हणूनच आयुष्य हे लहान आहे जगण्यासाठी

काय लिहावे आज, 'कारण' काही सुचेना मला
उसंत आहे, शब्द आहेत, 'आठवण' कोणाचीच आज येईना मला..
खोडकर आहे वातावरण, पण चिमटा काही बसेना मला
ध्यान लावून बसलोय खरं, पण वेध काही लागेना मला..
मोगरा फुलला, चाफा बहरला, सुगंध काही येईना मला
खूप काही सांगायचय, खूप काही बोलायचय,
पण माझं म्हणावं असं, ऐकणारं कोणी नाहीये मला..
पाउसही आतुर झालाय, चिंब चिंब करण्यास मला
पक्ष्यांची किलबिल प्रवृत्त करतीये, सूर काही नवे गाण्यास मला..
कठोर झालंय मन, कोमेजून गेलंय तन,

तरी भावना काही आवरेना मला
शांत झालोय, स्तब्ध झालोय,

माझा मीच काही केल्या सापडेना मला..
काय लिहावे आज, 'कारण' काही सुचेना मला
उसंत आहे, शब्द आहेत, 'आठवण' कोणाचीच आज येईना मला..